Τετάρτη 7 και Πέμπτη 8/8/2019
Παίρνουμε, λοιπόν, το τραμ και μετά από λίγη ώρα συνειδητοποιούμε ότι το τοπίο έχει αλλάξει από αστικό σε περιαστικό! Δεν μας πειράζει όμως, έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε.
Σε μιάμιση ωρίτσα καταφέραμε να βρούμε τον δρόμο μας αλλάζοντας όλα τα λεωφορεία και τραμ της Κρακοβίας και είμαστε χαρούμενοι που θα δούμε το κάστρο Wawel.
Σε μιάμιση ωρίτσα καταφέραμε να βρούμε τον δρόμο μας αλλάζοντας όλα τα λεωφορεία και τραμ της Κρακοβίας και είμαστε χαρούμενοι που θα δούμε το κάστρο Wawel.
Όταν όμως φτάνουμε, αντικρίζουμε ένα απίστευτο μελίσσι από ανθρώπους που ήταν χαρούμενοι που θα βλέπαν το κάστρο, σαν εμάς.Ο Γάλλος στο ταμείο τσακώνεται με την υπάλληλο και ο μέσος χρόνος αναμονής έχει φτάσει τις δυο ωρίτσες, χαλαρά. Αν βρεθεί και κανένας Έλληνας στραβωμένος, τέλος!
Η Κική όμως βρίσκει ότι μπορούμε να βγάλουμε εισιτήρια μέσο ίντερνετ για αύριο, οπότε κάνουμε μεταβολή και φεύγουμε.
Στην συνέχεια παίρνουμε σβάρνα ότι εκκλησία και συναγωγή βρίσκουμε στον δρόμο μας και προσπαθούμε να λαδώσουμε τους αγίους με τάματα για να βρούμε εισιτήρια για αύριο. Που θα πάει σκέφτομαι, κάποιος θα συγκινηθεί που άφησα πλαστικό σταυρουδάκι, γνήσια απομίμηση τίμιου ξύλου από Θεσσαλονίκη.
Πρόκειται για χώρους που εκτός από λατρείας και προσευχής, χρησιμοποιούνται και για διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες με πιο συνηθισμένες τις μουσικές .
Το μάτι έχει χορτάσει από εικόνες, το σώμα όμως έχει αρχίσει να τα παίζει. Το γόνατο εδώ και λίγη ώρα γκρινιάζει και ο αστράγαλος μαλώνει με τα μετατάρσια. Είναι η ώρα του καφέ δηλαδή.
 |
| Να, εδώ με τα κορίτσια τα λέμε. |
Κάτι είπαμε να συνεχίζαμε στα σοκάκια της Εβραϊκής συνοικίας, κάτι ακούστηκε για μερικές ακόμα συναγωγές, και κάτι για ύπνο. Η τρίτη επιλογή επικράτησε ομόφωνα.
Όταν ξυπνήσαμε βάλαμε μπουγάδα και στεγνώσαμε τα ρουχάκια με τον τρόπο μας, αφού έξω πολύ σκόνη από τις εργασίες μέσα δεν είχαμε απλώστρα, η λύση ήταν ο φούρνος και αποδείχθηκε εξαιρετική!
Στην milonga Baranami εντυπωσιαζόμαστε αρχικά από τον χώρο που είναι ένα παλιό καταγώγιο.
Κάποιος μας είπε ότι ήταν παλιό μπουρδέλο. Ο μύθος λέει ότι εδώ οι άνδρες έμπαιναν με κλειστά τα μάτια για να πηδήξουν νεαρές σε καλή τιμή, αλλά τελικά ήταν οι γυναίκες τους (και το πήδημα και τα λεφτά δικά τους).
Στο πίσω μέρος βρίσκεται ένας κάπως μεγαλύτερος χώρος με μια σκηνή για live που καταλαμβάνει το ένα τρίτο. Την ώρα που πήγαμε γινόταν μάθημα προχωρημένων με δυο - τρία ζευγάρια. Παρακολουθήσαμε λίγο και αποφασίσαμε να πιούμε ένα ποτάκι χαζεύοντας το μαγαζί, μέχρι να αρχίσει ο χορός.
Η ώρα πέρασε ευχάριστα και όταν πήγαμε ξανά μέσα είχαν έρθει και δυο - τρία ακόμα ζευγάρια που χόρευαν.
Μας έκανε εντύπωση που το πρόγραμμα δεν είχε cortinas και περιμέναμε να δούμε πως αλλάζουν τα ζευγάρια. Τελικά, χορεύαν μέχρι ένας από τους δύο να βαρεθεί. Επίσης, η μουσική ήταν πολύ χαμηλά, τόσο που άκουγα άνετα τους απέναντι να συζητάν για τα γκομενικά τους. Αυτό που με χάλασε όμως πραγματικά ήταν ότι το πάτωμα πλασάρονταν στην πρόσκληση ως: καινούριο, και ήταν ένα βιομηχανικό αυτοεπιπεδούμενο της κακιάς ώρας που το είχαν ρίξει ταλκ για να γλιστράει. Με το που το δοκίμασα ο αχίλλειός μου έβαλε λουκέτο, τα μαζέψαμε και φύγαμε.
Η επόμενη μέρα μας ξεκινάει νωρίς στην ουρά για εισιτήριο.
Από ίντερνετ γιοκ. Έπρεπε να πάμε από κει. Πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας και ξεκινάμε. Τότε, δεν ξέραμε ότι θα μας έβγαινε η ψυχούλα για να δούμε έναν χώρο που είναι σε εξαιρετική κατάσταση επειδή έχουν σκεπάσει τα παλιά και έχουν φτιάξει στην θέση τους εντυπωσιακά καινούρια (πατώματα, παράθυρα, τοίχους, διακοσμήσεις, κλπ). Αυτό αλλοιώνει πολύ την αίσθηση του που βρίσκομαι και νοιώθω παράξενα, αλλά τώρα είμαστε εδώ, περπάτα και σκάσε. Επίσης, μαθαίνω και ότι δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες και γίνομαι τούρμπο!
Γενικά έχουν χωρίσει το κάστρο σε διάφορους τομείς και πας αν θέλεις μεμονομένα σε κάποιον από αυτούς.
Αν θες, για παράδειγμα, να δεις μόνο τα ιδιωτικά τους δωμάτια επειδή είσαι κουτσουμπόλης και θες να πας να τα ξεράσεις όλα στους φίλους σου, κανένα πρόβλημα.
Για να τα δεις όλα είναι κανένα εφτάωρο περπάτημα (τα ¨βλέπεις όλα¨ πραγματικά όμως), αλλού με ξεναγούς και αλλού χωρίς. Με πολύ ανηφορά - κατηφόρα και σκαλί ανέβα - κατέβα. Επίσης, θέλει προσοχή γιατί αν χαθείς ή κάνεις λάθος πηγαίνοντας στην Dragos den (¨σπηλιά του δράκου¨) πριν από τα υπόλοιπα, τότε κάνεις ένα ωραίο μισαωράκι περπάτημα επιπλέον για πλάκα!
Η έξοδος του σπηλαίου (μια βλακεία και μισή), βγάζει έξω από την καστροπολιτεία και πρέπει να κάνεις το κύκλο για να ξαναμπείς. Έτσι έγινε με εμάς, γι΄ αυτό το ξέρω.
Η έξοδος του σπηλαίου (μια βλακεία και μισή), βγάζει έξω από την καστροπολιτεία και πρέπει να κάνεις το κύκλο για να ξαναμπείς. Έτσι έγινε με εμάς, γι΄ αυτό το ξέρω.
Όταν η περιπέτεια αυτή τελείωσε είχαμε ένα ελαφρύ τρέμουλο στα πόδια που δεν μας εμπόδισε να μπούμε στον Άγιο Βερνάρδο της Σιένας, όταν περάσαμε μπροστά του. 
Βγαίνοντας, κάναμε μερικά ζλότι ακόμα (χωρίς να μας τον πιάσουν αυτήν την φορά) και υποσχεθήκαμε ότι θα πηγαίναμε απευθείας για διάλειμμα στην εβραϊκή συνοικία.
Πέσαμε όμως επάνω σε παζάρι παλαιών αντικειμένων και με έκπληξή μου είδα να πουλιούνται διάφορα ναζιστικά.
Πέσαμε όμως επάνω σε παζάρι παλαιών αντικειμένων και με έκπληξή μου είδα να πουλιούνται διάφορα ναζιστικά.
Ε, να μην το περπατήσεις? Ομολογώ ότι σε μια τέτοια περιοχή δεν περίμενα να δω κάτι τέτοιο. Είμαι όμως μικρός ακόμα και η ζωή μου επιφυλάσσει κι΄ άλλες εκπλήξεις. Και η Κική όμως μου επιφυλάσσει εκπλήξεις όπως αυτό το μαγαζάκι που ξετρύπωσε για φαγητό.
Για τις επόμενες δύο ώρες (δεν σηκωνόμουνα λέμε), ήπιαμε τις μπυρίτσες μας, φάγαμε εξαιρετική σκορδάτη παντζαρόσουπα με μαιντανό, κα-τα-πλη-κτι-κά μανιτάρια a la crem, υπέροχο χοιρινό με σάλτσα δαμάσκηνου και ένα χάλια κοτόπουλο.
Ξυπνήσαμε από τον λήθαργο αργά και τα σώματά μας δεν είχαν συνέλθει ακόμα. Έτσι είπαμε να πιούμε ένα κρασάκι (αποδείχθηκε εξαιρετικό), να φτιάξουμε μια σαλάτα με κρουτόν, προτσιούτο και γκούντα και να κάτσουμε να δούμε καμιά ταινία αφού με το χάλι που είχαμε δεν θα φτάναμε ούτε μέχρι την στάση του τραμ.
Έτσι και έγινε.
Έτσι και έγινε.
Κοιμήθηκα με την αίσθηση ότι ότι ο αχίλλειος τένοντας ήταν έτοιμος να κοπεί. Μάλλον το ταξίδι μας τελείωνε άδοξα κάπου εδώ.
Συνεχίζεται.
