2ο μέρος
Τρίτη 6/8/2019
Ώρα 07:00 τα βαριά εργαλεία ξεκινάν το δημιουργικό τους έργο.
Αυτό είναι το κακό της υπόθεσης. Το καλό είναι ότι το κλίμα είναι τέλειο και ο, έστω και λίγος, ύπνος πιάνει τόπο. Δεν νιώθουμε κουρασμένοι, ο καιρός συνεχίζει να είναι υπέροχος και πάμε κατευθείαν για καφεδάκι στο Gloo.
Βγάζουμε τις σημειώσεις μας και μελετάμε τα σημεία ενδιαφέροντος για να φτιάξουμε το εβδομαδιαίο μας πρόγραμμα. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Αλατωρυχεία, Σίντλερ, Εθνικό μουσείο, Λαογραφικό, εβραϊκή συνοικία, Πανεπιστήμιο, Wawel, ένα σκασμό εκκλησίες και συναγωγές, street food και φυσικά το βράδυ χορό.
Αποφασίζουμε να βάλουμε τα αλατωρυχεία προς το τέλος για να προλάβει το πόδι μου να προετοιμαστεί για τα περισσότερα των 400 σκαλοπατιών που θα έπρεπε να κατέβω. Τότε βέβαια, δεν ξέραμε ότι το μεγάλο λούκι δεν ήταν τα αλατωρυχεία, αλλά η καστροπολιτεία Wawel.
Πίνουμε λοιπόν τα καφεδάκια μας, τρώμε και τα γλυκάκια μας και ξεκινάμε από τον ναό του st. Adalbert στην κεντρική πλατεία όπου στο υπόγειο βρίσκεται μια μικρή έκθεση της ¨αρχαίας¨ αγοράς και των αλλαγών που υπέστη στα χρόνια που πέρασαν μέχρι και σήμερα.
Πλάκα, πλάκα φάγαμε μια ωρίτσα εκεί και όταν το συνειδητοποιήσαμε φύγαμε στο γρήγορο για το Collegium Maius του Κοπέρνικου, που δεν μπορέσαμε να δούμε εχθές. Είμαστε λοιπόν, προετοιμασμένοι και στην ώρα μας και πάμε στην είσοδο να κόψουμε εισιτήριο αλλά δεν… Η ζήτηση βλέπεις είναι μεγάλη και οι ξεναγήσεις είναι χωρισμένες σε γλώσσες. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ μας τονίζει ο ευγενικός - ξινός νεαρός και ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΚΟΨΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ! Ναι λοιπόν, δεν έχουμε κόψει εισιτήριο ρε άνθρωπε αλλά είμαστε εδώ ΓΙ΄ ΑΥΤΟ και ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΟΨΕΙΣ ΤΩΡΑ…
Ο ευγενικός – ξινός νεαρός είδε στα μάτια μου την σπίθα και σκέφτηκε ότι αυτός ο τρελάρας μοιάζει με Έλληνα, ας τους κόψω εισιτήρια μην τα κάνουν εδώ μέσα λαμπόγιαλο. Ένα πονηρό γελάκι που του ξέφυγε την ώρα που μας έδειχνε τον ξεναγό μας, κατάλαβα αργότερα ότι ήταν η εκδίκησή του στην συμπεριφορά μου.
Αρχίσαμε λοιπόν να κοιτάμε μόνοι μας δεξιά – αριστερά και να διαβάζουμε τις πινακίδες κάτω – δίπλα από τα εκθέματα και είμασταν μια χαρά. Μάλλον με πήραν όμως χαμπάρι που άγγιζα τα αντικείμενα και άρχισε να με ακολουθεί ο φύλακας. Όμως εγώ, αν δεν πιάσω, δεν χαϊδέψω, δεν μυρίσω τα αντικείμενα που με ενδιαφέρουν, δεν νιώθω ότι πήγα σε μουσείο. Ειδικά σε χώρους σαν αυτόν, που έχω την ευκαιρία να πιάσω τα βιβλία και τα εργαλεία ενός τόσο μεγάλου επιστήμονα. Έτσι, τον είχα μπάστακα κάθε φορά να με κοιτάει με ύφος ¨στο κόβω τώρα αν το ξανακουμπήσεις¨ και εγώ για να του την σπάσω χάιδευα ότι υπήρχε σε απόσταση χεριού κοιτώντας τον λάγνα. 
Όταν τελειώσαμε πήγαμε καρφί για φαγητό σε ένα πονηρό που είχαμε δει εχθές και μας τράβηξε την προσοχή με ελληνικό όνομα.
Η ¨Chimera¨ (Χίμαιρα), αποδείχθηκε ανάλογη των προσδοκιών μας τόσο για τον υπέροχο χώρο όσο και για τις γεύσεις που μας πρόσφερε. Το μαγαζί είναι self service και επιλέγεις μικρό (4 είδη) ή μεγάλο (6 είδη) πιάτο, γλυκό και ποτό.
Μετά, πήγαμε μια βόλτα μέχρι το Εθνικό τους μουσείο όπου είχε Λεονάρντο ντα Βίντσι και μια έκθεση για τον κινηματογραφιστή Andrzej Wajda, αλλά παρόλο το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μου για τον δημιουργό, το πρόγραμμα που διάβασα δεν μου έλεγε ότι είναι κάτι ιδιαίτερο (φωτογραφίες και βίντεο από την ζωή του).
Όταν ήρθε το βραδάκι είμασταν ξεκούραστοι και ορεξάτοι για χορό.
Η milonga Despacito γινόταν στο πίσω μέρος του club BUDA και είμασταν εκεί στην ώρα μας χάρη στα πολύ καλά οργανωμένα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η οικοδέσποινα Marzena Kopeć μας υποδέχτηκε εγκάρδια και η βραδιά κύλησε με κλασικά αργεντίνικα τάνγκο παρόλο ότι περιμέναμε να ακούσουμε nuevo, όπως έλεγε και η πρόσκληση, πράγμα που καθόλου δεν μας χάλασε βέβαια. Χορέψαμε και το φχαριστηθήκαμε.
