Τανγκοτάξιδο στο Visoko (Βοσνία – Ερζεγοβίνη) μέρος 2ο και τελευταίο.


Το Visočica είναι ένας λόφος με θέα το Visoko και λένε ότι πρόκειται για ανεξερεύνητη πυραμίδα με ισχυρά μαγνητικά πεδία. Λένε ακόμα, ότι ζούνε κάτι παράξενα πλάσματα που φοράνε Αλυσίδα Ελβιέλα και καπνίζουν μπάφους.

Visočica ή Bosnian Pyramide
η θέα
Πήγαμε, είδαμε ότι πρόκειται για μια τουριστική μπαρούφα και φύγαμε.

Visočica ή Bosnian Pyramide

Αντίστοιχη μπαρούφα μου φάνηκε και το τούνελ του Ravne






Ravne the stone



O μύθος λέει ότι αν πλησιάσεις την πέτρα και κάτσεις λίγη ώρα από πάνω της, σε επηρεάζει θετικά, αν είσαι μελαγχολικός σε κάνει χαρούμενο, αν στερείσαι ενέργειας σου δίνει νά ΄χεις για καμιά εβδομάδα, κάτι σαν ταχυφορτιστής της ΔΕΗ δηλαδή και αν είσαι άρρωστος σε κάνει καλά. 

Ravne the stone


Το εμπορικό ενδιαφέρον έξω από την σπηλιά.
Μπορείς να βρεις από ενθύμια πέτρας, μέχρι κρέμα για αιμορροΐδες.

Προσωπικά μπήκα καλά και βγήκα ψιλοκρυωμένος και χωρίς καθόλου ενέργεια.

Τέσπα, σε καμιά ώρα ήμουν μια χαρά και βολτάραμε στο Ravne park 2, ένα πολύ όμορφο πάρκο.


Ravne park 2

Ravne park 2


Σε διάφορα σημεία στο έδαφος είχαν κάνει κάτι σχεδιάκια με πέτρες, δίνοντας και κάτι ενεργειακά ονόματα για να φαίνονται κάπως και να πεις ΟΥΑΟΥ μάδερ φάκερ ιτς σο φαντάστικ ένερτζι άρεα! 


Εμείς δεν το είπαμε, αλλά τριγύρω το ακούσαμε κάποιες φορές.


 

Σε αυτήν λοιπόν την περιοχή, που το βράδυ η θερμοκρασία κατέβαινε στους 15 βαθμούς, γινόταν και οι εξωτερικές milongas τις πρώτες δύο βραδιές. 

Νηστικό αρκούδι όμως χορεύει? ΔΕΝ χορεύει και δεν κάνει και πολλά άλλα πράγματα, έτσι, πήγαμε στο Most που βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι και κάναμε ένα διατροφικό αίσχος να στανιάρουμε.


Εδώ βλέπετε τα μισά από αυτά που περιείχε η πιατέλα
και μην με ρωτήσετε τι έγιναν τα άλλα. Δεν πρόλαβα! 

Σε ευρώ είναι /2

 Στην πρώτη milonga στο Park Ravne 2 το πρόγραμμα ήταν… ότι χειρότερο έχω ακούσει ποτέ, με έναν σκασμό κακές διασκευές και τα κομμάτια να είναι μιξαρισμένα μεταξύ τους, Μ Ι Ξ Α Ρ Ι Σ Μ Ε Ν Α, ναι καλά διαβάζεις, σαν τα προγράμματα των ντισκοτέκ (!!!). 

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ο τύπος, όχι μόνο δεν χώριζε τα τραγούδια μεταξύ τους, αλλά ΔΕΝ χρησιμοποιούσε και cortinas καθόλου! Ναι ρε πστμου δεν χώριζε τις tandas με αποτέλεσμα να χορεύουμε μέχρι την άβολη στιγμή που ένας από τους δύο ζητούσε να σταματήσει!

Στα αρνητικά της πρώτης βραδιάς πέρα από το πρόγραμμα ήταν ότι παγώσαμε, αλλά και ότι το πάτωμα ήταν εύθρυπτο τσιμεντάκι και σηκωνόταν σκόνη. Δηλαδή πόσο χειρότερο να γίνει? Να σου τρέχουν οι μύξες και να μην υπάρχει χαρτομάντιλο να σκουπιστείς? Ε έγινε και αυτό.   

Τάνγκο και μυξούλες  όμως δεν πάνε μαζί, οπότε αφού φάγανε το κραξιματάκι τους αποφάσισαν να τις συνεχίσουν σε ένα ξύλινο σπιτάκι εκεί δίπλα που γινόταν και τα μαθήματα. 


Δεν πήγαμε σε όλες τις πράκτικες και τα μαθήματα, ειδικά στα πρώτα, γιατί γίνονταν μέσα στον ήλιο και ήταν ανυπόφορα. Άλλες φορές δεν πήγαμε γιατί δεν μας ενδιέφερε το θέμα, άλλοτε γιατί προτιμήσαμε να βολτάρουμε και άλλοτε γιατί ήμασταν κομμάτια, αλλά ο Miloš Miloradović, που μας έκανε enrosques και lapiz ήταν οργανωμένος, με μεταδοτική ικανότητα και ευγενικός.

Όχι, δεν εξυπακούεται ότι είναι ευγενικός ο δάσκαλος. Έχω συναντήσει εξαιρετικούς χορευτές που ή δεν θέλουν ή δεν μπορούν, ή δεν ξέρω τι άλλο, δεν τόχουν ρε παιδί μου, με τίποτα. Θυμάμαι έναν από αυτούς (δάσκαλο, όχι εξαιρετικό χορευτή - ΜΗΝ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ!) που μας έπιανε τα πόδια για να μας δείξει την θέση που πρέπει να έχουν. Το φαντάζεσαι? Μας έλεγε ¨σταύρωμα τώρα¨ και αντί να μας εξηγεί πως και γιατί πρέπει να βρούμε την ισορροπία, να σκύβει και να μας πιάνει τα πόδια για να αλλάξει την θέση τους όταν έχουμε πατήσει λάθος!   



Το ότι δεν υπάρχει όμως τρόπος να γυρίσει στο χωριό ο κόσμος που ήρθε με ταξί παραμένει. Το Ravne park 2 είναι 5χλμ μακριά από το χωριό και μετά από 4 - 5 ώρες χορού, στις 2:00 + τα ξημερώματα, μες το κρύο, δεν λέει περπάτημα. Αντίστοιχα και για το φαγητό, από μια ώρα και μετά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Την πρώτη βραδιά, που δεν το ήξερα δοκίμασα την κάσα από το παράθυρο αλλά ήταν πικρό το βερνίκι και την άφησα.  

Το εστιατόριο με την μεγαλύτερη ποικιλία, την γρηγορότερη εξυπηρέτηση και την καλύτερη κουζίνα στο Visoko, ήταν το NO1.

Cevapcici. Κεμπάπ από μοσχάρι σε πίτα με κρεμμύδια και κόκκινο πιπέρι.
Κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους.








Tufahija βρασμένο μήλο με σαντιγί (κόλαση!).
Είναι από τα καλύτερα γλυκά που δοκιμάσαμε (και ξαναδοκιμάσαμε).

 
Δεν θυμάμαι τι συζητούσαμε σε αυτήν την φάση,
αλλά ο χάρτης έβγαινε με κάθε ευκαιρία στο τραπέζι.

Οι επόμενες milongas έγιναν στον κλειστό χώρο δεξιώσεων πίσω από το δημαρχείο που βρισκόταν μέσα στο Visoko.









DJ ο Luka Radunović από το Μοντενέγκρο, που γενικά πάει καλά, ειδικά αν τον συγκρίνεις με τον προηγούμενο. Επιτέλους χορεύουμε και το φχαριστιόμαστε. Η θερμοκρασία είναι τέλεια. Δεν υπάρχουν κλίκες και όλοι χορεύουν με όλους, ατελείωτα μέχρι τις 2:40 το πρωί.



Εδώ η παρουσίαση του φεστιβάλ από την τοπική τηλεόραση:

Την επόμενη βολτάρουμε πάλι και καταλήγουμε σε αντιφασιστικό μνημείο, έργο του Marijan Kockovic, για τον πόλεμο του 1940. 


Έργο του Marijan Kockovic, για τον πόλεμο του 1940


¨Στον δρόμο προς τη νίκη θάψαμε τα κόκαλά μας με τη δύναμη των όπλων για να πνίξουμε τους πόνους μας¨.




Στο οστεοφυλάκιο του Visoko βρίσκονται 37 αντάρτες και μνημονεύονται για τον αγώνα τους ενάντια στους φασίστες κατακτητές.



Και λίγο μετά καταλήγουμε στο μνημείο μαρτύρων και πεσόντων αγωνιστών στον αμυντικό-απελευθερωτικό πόλεμο του 1992 1995. 



¨...και στον πόλεμο όλα για όλα, κουβαλούσα πολυβόλα να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ ¨ (Νίκος Ξυλούρης / Η μπαλάντα του κυρ Μένιου)

Και τώρα ξεκούραση και κουβέντα για την αυριανή επίσκεψη στο Σεράγιεβο.

Επόμενη μέρα:
Για να πάμε Σεράγιεβο είπαμε να μετακινηθούμε με τα τοπικά μέσα. Ξυπνάμε σχετικά νωρίς και πάμε να πάρουμε το λεωφορείο. Στον σταθμό όμως η καθυστέρηση είναι περίπου μία ώρα και κόβουμε φλέβες περιμένοντας. 
Σύντομα διαπιστώνουμε ότι το λεωφορείο περνάει από όλα τα χωριά, τους οικισμούς, τα παρεκκλήσια και κάνει στάση σε κάθε διασταύρωση που υπάρχει.    


Κάποια κτήρια στέκονται ακόμα πληγωμένα και μας θυμίζουν ότι μόλις εχθές εδώ υπήρχε πόλεμος. 

Κατεβαίνουμε μετά από 128.971 ώρες στο τέρμα του σταθμού και μπαίνουμε σε βανάκι ¨ταξί¨ να πάμε κέντρο. 



Ο οδηγός μας ζητάει 20Ε και στον δρόμο κοροϊδεύει τους μετανάστες, κάνει προπαγάνδα εναντίων των μουσουλμάνων και των φτωχών. Αποδεικνύεται ρατσιστής, ψεύτης, κακός και κλέφτης.

Οδηγός με βανάκι. Ρατσιστής, ψεύτης, κακός και κλέφτης.

Για την ίδια ακριβώς διαδρομή ο γλυκύτατος, φιλειρηνικός και ευγενικός ταξιτζής της επιστροφής, μας ζήτησε 8,70Ε .















Όπως βλέπετε εδώ, η συγκεκριμένη ομάδα σεξουαλικών προτιμήσεων χαίρει άκρας εκτίμησης. LOL 

(Σοβαρά τώρα, πρόκειται για αλυσίδα παραδοσιακών εστιατορίων με πολύ κακή φήμη και αντίστοιχη βαθμολογία στο trip advisor. Δεν μου κάνει εντύπωση βέβαια, όταν βλέπω ότι έχουν ξεπουλήσει σε τέτοιο βαθμό την επιχείρηση στην coca cola).





Τα σημεία ενδιαφέροντος είναι πολλά και ιδιαίτερα αντιφατικά μεταξύ τους, είμαι στο στοιχείο μου δηλαδή!

Στο καφέ που καθόμαστε αρχικά ¨να το συζητήσουμε¨ μας ενημερώνουν ότι δεν υπάρχει τουαλέτα!   

Τσισάκια ¨γιοκ¨ !
 
Η παρουσίαση όμως 5*

Αυτό που με θύμωσε όμως πολύ, ήταν ότι στην παλιά πόλη ένας νεαρός μουσουλμάνος είχε βάλει την γυναίκα του να τρέχει πίσω του πιάνοντάς τον από το θυλίκι της ζώνης του! Η μικροκαμωμένη κοπέλα φορώντας μπούρκα έκανε δραματική προσπάθεια να τον προλαβαίνει καθώς εκείνος την έσερνε πίσω του σαν ζώο. Έκανα κίνηση να βγάλω φωτογραφία αλλά συνειδητοποίησα ότι με κοιτούσαν βλοσυρά οι περαστικοί και μαζεύτηκα.

Στην παλιά πόλη, το τούρκικο κομμάτι της αγοράς συγκεντρώνει τους περισσότερους τουρίστες. 

Εξαιρετικές θρησκευτικές αρχιτεκτονικές την γλύτωσαν από τον πόλεμο ως εκ ¨θαύματος¨. 


Η απαραίτητη σέλφι στην διασημότερη πλατεία του Σεράγιεβο. 

Sebilj (ξύλινο συντριβάνι) στην πλατεία να δροσίζονται οι περαστικοί, γιατί το νερό είναι πηγή ζωής / δημόσιο αγαθό και είναι αλητεία να το δίνεις για εκμετάλλευση στους καιροσκόπους.    


Η βόλτα όμως μας άνοιξε την όρεξη και καταλήξαμε για φαγητό στο METROPOLIS, όπου ζήτησα μια μπύρα αλλά μας ενημέρωσαν ότι το αλκοόλ απαγορευόταν λόγω των αυστηρών θρησκευτικών τους πεποιθήσεων που τους υπαγορεύει μια συγκρατημένη και ηθική ζωή. Την ίδια στιγμή στις τηλεοράσεις που είχαν εγκατεστημένες στον χώρο έπαιζε Naked Survivor! 







Γενικά το φαγητό τους είναι καλούτσικο και οι τιμές φυσιολογικές (για εμάς). 

Έτσι, χορτασμένοι συνεχίσαμε να εξερευνούμε τις αρχιτεκτονικές στα περίχωρα.   

















Για κερασάκι στην τούρτα το διάσημο πορτραίτο ¨Bosnian Girl¨ της Sejla Kameric που έβαλε στο τραπέζι την βρώμικη πλευρά της ειρηνευτικής δύναμης με τρόπο που μόνο η τέχνη μπορεί.   
¨Bosnian Girl¨ της Sejla Kameric


Με αυτά και άλλα, το τανγκοτάξιδο έφτασε στο τέλος του. 



Εδώ, δουλεύουμε σκληρά με τον Γιάννη ώστε να προετοιμάσουμε σωστά την επιστροφή και να μην χαθούμε.




Για την επιστροφή αποφασίζουμε να μην ξανακάνουμε την μλκία να οδηγήσουμε 15 ώρες σερί και έτσι, ¨σπάσαμε¨ την διαδρομή στην μέση αράζοντας στο Nis για μια βραδιά.

Η Ελλάδα συνεχίζει να καίγεται ολέθρια από άκρη σε άκρη.


Στα σύνορα οι βορειομακεδόνες έχουν κάψει ελεγχόμενα την περιοχή για να μην περάσουν οι φωτιές σε αυτούς. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα μπαίνοντας στην Ελλάδα. Πονάει περισσότερο όταν αυτός που κοροϊδεύεις αποδεικνύεται καλύτερος από εσένα.     

 

Τι δεν πήγε πολύ καλά:

  • Προσπάθησαν μερικές φορές να μας κλέψουν στην ισοτιμία. Προσοχή ειδικά στα βενζινάδικα.
  • Στα σύνορα με την Σερβία φάγαμε τρελό μποτιλιάρισμα για καμιά ωρίτσα+ και μας ζήτησαν την άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου. Αυτό είναι πρόβλημα γιατί στην Ελλάδα δίνουν ακόμα κάτι άθλια τυπωμένα φύλα χαρτιού Α4 και οι ξένοι δεν τα δέχονται εύκολα. 
  • Κανένα τηλέφωνο από τα τέσσερα (διαφορετικές εταιρείες) δεν είχε ιντερνέτ της προκοπής παρόλο ότι είχαμε ενεργοποιημένα ότι χρειαζόταν και είχαμε αγοράσει extra πακέτο εξωτερικού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι μονάδες καταναλώνονταν με αστραπιαία ταχύτητα με αποτέλεσμα να χρειαστώ τις πρώτες δύο μέρες 25Ε και πάλι δεν είχα μονάδες.
  • Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά για να συμπληρώσουμε το plf που χρειαζόταν η Ελλάδα, αφού το αφήσαμε για τελευταία στιγμή και ψάχναμε υπολογιστή με καλό ίντερνετ.
  • Έμεινα με καμιά 50αριά ¨μάρκα¨ και δεν μου τα άλλαξαν ούτε στην Τράπεζα της Ελλάδας, γιατί δεν έχουμε εμπορικές σχέσεις, μου είπαν.
Τι πήγε πολύ καλά:
  • Χαθήκαμε όταν πηγαίναμε, στο Visoko, στο Serajevo, αλλά και όταν γυρνούσαμε. Αλλά αν η παρέα ¨λέει¨ όπου και να χαθείς καλά είναι. 


Μόλις έχουμε επιστρέψει ολόκληροι και χαρούμενοι.