Τανγκοτάξιδο ¨σφηνάκι¨ στην Ρώμη 18 με 21 Μαΐου 2022

Μετά από το τανγκοτάξιδο στην Βιένη που ακυρώσαμε τελευταία στιγμή και κλαίμε ακόμα τα εισιτήρια, λίγη ανασφάλεια την είχα για αυτό που είχαμε κλείσει πριν από κανένα δίμηνο, όταν είδε το festival Tango to Rome η Κική και της ¨γυάλισε¨. Τα εισιτήρια όμως ήταν τζάμπα και γενικά μας έβγαινε φτηνά. Λίγες μέρες μετά, είδε ότι θα πήγαινε και ένα φιλικό ζευγάρι, ο Δημήτρης και η Δέσποινα, που μάλιστα πετούσαν με το ίδιο αεροπλάνο και θα έμεναν στον ίδιο BnB, οπότε γίναμε ¨πακέτο¨. 

Καθώς οι μέρες πλησίαζαν εγώ είχα όλο και περισσότερη δουλειά και έφτασα να σκέφτομαι αρνητικά για το ταξίδι. Η Κική νομίζω ότι το κατάλαβε και το πήρε όλο επάνω της. Στο προηγούμενο ταξίδι είχε τύχει πάλι να έχω πολύ δουλειά, οπότε όλη την προετοιμασία την είχε αναλάβει ο Γιάννης και βοήθησε η Κική. Τώρα είχα λίγες τύψεις που δεν ασχολούμουν πάλι, αλλά έβλεπα ότι τα πήγαινε πολύ καλά και την άφησα να το πάει μέχρι τέλος. Αν εδώ τώρα σκέφτεσαι ότι μπορεί να μην είναι τυχαίο που έχω πολύ δουλειά πριν από κάθε ταξίδι, τι να σου πω… μπορεί να έχεις και δίκιο αλλά ας μην το συζητήσουμε. 

 

Μια ιδιαιτερότητα που είχε αυτό το ταξίδι ήταν η πολύ μικρή διάρκεια. Θα πηγαίναμε για δύο μόλις μιλόνγκες μεσα στο festival, οπότε οι απαιτήσεις για βαλίτσα ήταν πολύ μικρές. Έτσι, αποφασίσαμε να πάρουμε σακίδια πλάτης των 25litr που στο αεροπλάνο περνάνε σαν χειραποσκευές και δεν χρεώνονται. Τα ρούχα που πήρα μαζί μου ήταν: δύο τανγκοπαντέλονα, δύο πουκάμισα, ζώνη, ένα ζευγάρι τανγκοπάπουτσα, τρία ζευγάρια κάλτσες, τρία καλοκαιρινά μπλουζάκια, μια αδιάβροχη μεμβράνη, το νεσεσέρ με τα ξυριστικά μου, άρωμα, φουλάρι, υγρά μαντηλάκια και χαρτομάντηλα, ένα βιβλίο μεσαίου φορμά 300σελ., φορτιστή, εσώρουχα και ένα τζιν μπουφάν. Φορούσα πεζοπορικό παντελόνι που γίνεται βερμούδα, καλοκαιρινό μπλουζάκι και αθλητικά παπούτσια σε χρώμα που ταίριαζε και με τα τανγκορούχα. Την αδιάβροχη μεμβράνη την πήρα γιατί ο καιρός δεν έδειχνε σταθερός την ημέρα που ταξιδεύαμε και πράγματι, όσο περιμέναμε τον Δημήτρη και την Δέσποινα να μας πάρουν για το αεροδρόμιο, άρχισε να βρέχει. Τελείωσε όμως πριν την φορέσω και αισθανθώ περήφανος που την είχα μαζί μου. Τζάμπα την κουβαλούσα τελικά.      

Το αεροπλάνο έφυγε στην ώρα του με εμάς μέσα χωρίς απρόοπτα. Όχι ότι δεν είχαμε απρόοπτα. Είχαμε και μάλιστα βαρβάτα, αλλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα τους. Βάλε ποπ κορν και κάτσε αναπαυτικά.

Ένα σοβαρό ζήτημα προέκυψε όταν τελευταία στιγμή άλλαξαν τον χώρο της μιλόνγκας της Παρασκευής που ήταν μάλιστα και 12 χιλ μακριά από την προηγούμενη! Παρόλο λοιπόν, ότι η Κική είχε την πολύ έξυπνη ιδέα να κλείσει δωμάτιο κοντά της, τώρα είχαμε πρόβλημα μετακίνησης. Έστειλε αίτημα ακύρωσης στο Booking, αλλά καθώς οι μέρες περνούσαν και δεν υπήρξε ανταπόκριση σκεφτήκαμε ότι δεν θα μας εξυπηρετούσαν. Εγώ στην φάση αυτή, είπαμε, έχω πολύ δουλειά και δεν μπορώ να ασχοληθώ, αλλά μπορώ άνετα να κατεβάζω ¨καντήλια¨ και να εξασκώ τα ¨Γαλλικά¨ μου. Δεν ξέρω αν έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά την προηγούμενη της αναχώρησης μας επέστρεψαν τα χρήματα και η Κική επειδή δεν υπήρχε διαθέσιμο δωμάτιο εκεί που είχαμε κλείσει, έκλεισε σε ένα άλλο, που, ως δια μαγείας, ήταν στον 6^ο όροφο της ίδιας οικοδομής!!! (ναι ρε, τρία θαυμαστικά και λίγα είναι. Να δεις τι χορούς ινδιάνικους κάναμε όταν το διαπιστώσαμε).  

 

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο Ciampino στην ώρα μας! 

Ενώ αρχικά λέγαμε να πάρουμε λεωφορείο, τελικά πήραμε ταξί* για την Via Tuscolana πληρώνοντας 31^Ε, σε αντίθεση με τα 60^Ε που μας είπε ότι κοστίζει η ευγενέστατη και χαμογελαστή υπάλληλος των λεωφορείων (το καθίκι, παραλίγο να μας έπειθε να πάμε με το λεωφορείο που υπολογίζοντας ότι θα έκανε μισή ώρα να έρθει και μισή ώρα να μας πάει, θα φτάναμε στα δωμάτιά μας μια ώρα μετά). Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη ευχάριστη έκπληξη που είχαμε με το που πατήσαμε το πόδι μας στην Ιταλία.     

   

 *Στην Ρώμη η Uber δεν λειτουργεί για απλές αστικές μεταφορές, παρά μόνο λιμουζίνες!

Η άλλη ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι ήμασταν στον δεύτερο όροφο μπροστά σε μεγάλη λεωφόρο και το βράδυ εγώ καταταλαιπωρήθηκα. 

Η Κική τίποτα, χαλαρή και όμορφη μέσα στον μακάριο ύπνο της και εγώ δίπλα να θέλω να βάλω τις πετσέτες στα αφτιά μου μέχρι τον εγκέφαλο! Η Δέσποινα τα ίδια με εμένα. Ο Δημήτρης τίποτα, φχαριστήθηκε και αυτός ύπνο.

 

Το πρωί με το χάλι που είχα δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα που είχαμε πληρώσει για πρωινό και δεν τρωγόταν. Ο καφές όμως ήταν πολύ καλός και φύγαμε για να βολτάρουμε Κολοσσαίο και περίχωρα.  

 

Γενικά αποφασίσαμε να πάμε σε δύο τρία, τουριστικά σημεία, αφ΄ ενός γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεσή μας, αλλά και αφ΄ ετέρου για να μην καταλήξουμε ¨πτώματα¨ στις μιλόνγκες.  

Το μεσημεράκι μας βρήκε να πίνουμε το καφεδάκι μας δίπλα στο Πάνθεον. Όταν μετά μπήκαμε μέσα, θαυμάσαμε τον τρόπο που η χριστιανική εκκλησία χρησιμοποίησε τον χώρο για να προωθήσει την θρησκευτική και πολιτική της κουλτούρα.

 

Συνεχίσαμε με οβελίσκους, συντριβάνια και παγωτάκια. 

Η ηλεκτρική γραμμή λεωφορείου

Όταν επιστρέψαμε για να ξεκουραστούμε διαπιστώσαμε ότι στο ασανσέρ δεν υπάρχουν μηχανισμοί επαναφοράς για τις πόρτες με αποτέλεσμα να είναι πολύ εύκολο να μείνει κάποια ανοιχτή και να μπλοκάρει το ασανσέρ.

 Όλοι σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα ¨λες να τύχει σε εμάς? … Μπαααα δεν νομίζω, τέτοια γκαντεμιά?¨

 

Ξύπνησα μετά από κανένα τριωράκι από τα γουργουριτά της κοιλιάς μου και πριν αρχίσω να τρώω τα έπιπλα, σε απόλυτη συμφωνία με την υπόλοιπη παρέα, πήγαμε σε αναζήτηση τροφής. Πολύ κοντά μας βρήκαμε ένα μαγαζάκι που συμπαθητικό φαινόταν, αλλά δεν νομίζω να μπαίναμε αν δεν διαβάζαμε την βαθμολογία του στο google. Το Osti Matti  (τρελό αφεντικό), το έχει ένας αξιολάτρευτος τύπος που μόνο δεν με έδειρε όταν του έδωσα οδηγίες για το πώς να φτιάξει το σπαγγέτι μου! Τέρμα παθιασμένος με αυτό που κάνει, ότι φάγαμε και ήπιαμε ήταν υπέροχο.

 

Είκοσι λεπτάκια ποδαρόδρομο μετά, φτάσαμε στο The Living. 

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η ποιότητα του ήχου, μετά το πάτωμα και ο φωτισμός και παρατηρώντας τον κόσμο και το τεχνικό τους επίπεδο, το πόσο στην κατηγορία μας ήταν. Επίσης, δεν γινόταν χαμός. Η πίστα είχε όσο χώρο χρειαζόμουν για να κινούμε άνετα. Κομμένη - ραμμένη στα μέτρα μου, ένοιωθα ότι ήμασταν στο σωστό μέρος.

Ένας τρόπος για να προστατευθεί κανείς από το να βρεθεί σε κανένα ¨παιδικό πάρτι¨ και πάει τζάμπα η βραδιά, είναι να δει τις συμμετοχές. Κάθεσαι όμως τώρα ρε φίλε να κοιτάς έναν – έναν και μία – μία τις ηλικίες τους για να βγάλεις συμπέρασμα? 

Άσε, δεν παίζει.

 

Η βραδιά λοιπόν εξελίχθηκε υπέροχα. Εγώ χόρευα tanda παρά tanda για να μην ζορίσω το γόνατο, αλλά η Κική δεν έβαλε κώλο κάτω, όπως και η Δέσποινα με τον Δημήτρη. 

Milonga Πέμπτης 19 Μαΐου

Γύρισα κουρασμένος και ευχαριστημένος τόσο, που δεν με ένοιαζε και στον δρόμο να με έβγαζες για ύπνο! Πάντως η αίσθηση που είχα ήταν ότι είμαι πράγματι στον δρόμο και από πάνω μου περνάνε ασθενοφόρα! Ναι ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΑ ρε φίλε! και με την σειρήνα να ουρλιάζει νυχτιάτικα.  

 

Η επόμενη ημέρα μας βρήκε και πάλι στην γύρα καταλήγοντας στην φοιτητογειτονιά Trastevere και τον Βοτανικό Κήπο όπου αράξαμε στα γρασίδια συζητώντας για το κατά πόσο στο τάνγκο αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας μας ή όχι και τους ρόλους που παίζουμε. 

 

Σε πολλά σημεία το πόσιμο νερό τρέχει ελεύθερα και ο κόσμος γεμίζει τα παγουράκια του. Το κράτος δηλαδή έχει εξασφαλίσει την παροχή αυτού του αγαθού στους πολίτες, σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες που κάνουν ότι μπορούν για να μας οδηγούν στα άθλια εμφιαλωμένα. Ίσως αυτός να είναι και ένας λόγος που παρόλο ότι είδα πολύ σκουπίδι στους δρόμους, δεν έβλεπα μπουκάλια.  

Σε κάποια σημεία οι Ιταλοί είναι ηλίθιοι σαν εμάς. Έχουν δώσει όλο τον χώρο στα αυτοκίνητα αδιαφορώντας για όσους έχουν κινητικά προβλήματα.

Σε ότι αφορά στο Trastevere  περίμενα πολύ νεαρόκοσμο, πάγκους και μουσικές του δρόμου. Αντίθετα, βρήκα άδεια καλντερίμια, καφετερίες και φαγάδικα. 

Το βράδυ προσκύνημα στο Osti Matti όπου φάγαμε και ήπιαμε ακριβώς τα ίδια (!) και μετά ξεσάλωμα στην μιλόνγκα.   

Milonga 20 Μαΐου

Giampiero Cantone & Julia Osina

Και εκεί που βγάζαμε γούστα, γυρνάει το γόνατο και μου λέει: ¨ώπα ρε φίλε… μας γάμσες¨!  Κάπως έτσι η βραδιά για εμένα και την Κική τελείωσε σχετικά νωρίς. Η διαδρομή της επιστροφής μέχρι το σπίτι ήταν γεμάτη υπέροχα αρώματα από νυχτολούλουδα και δεν μετάνιωσα λεπτό που γυρίσαμε με τα πόδια.  Τελικά ήμασταν πτώματα, αλλά καταευχαριστημένα πτώματα. 

Έτσι πτώματα λοιπόν, καθόμασταν και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο μπροστά στο ασανσέρ που όσο και να πατούσαμε το κουμπάκι δεν εμφανιζόταν. Ναι, η πόρτα ήταν ανοιχτή σε κάποιον όροφο και το πήραμε με το πόδι καθώς προσευχόμασταν να την βρούμε ανοιχτή για να συνεχίσουμε ασανσεράτα. Αλλά τον νόμο του Merfy τον ξέρεις έ? στον 6ο ήταν αφημένη γμτ το κέρατό τους γμο!

Και σαν να μην έφτανε αυτό, στο καινούριο δωμάτιο (αυτό στον 6ο), το κρεβάτι έτριζε τόσο πολύ και τόσο εύκολα, που όχι πλευρό δεν μπορούσα να αλλάξω, ούτε να αναπνεύσω καλά, καλά. Άι στα διάλα λοιπόν με τα δωμάτιά τους, που τα δίνουν και 100Ε χωρίς πρωινό, θα φάνε την πιο αρνητική κριτική που έχω γράψει ποτέ και τέλος. 

Για τα shows δεν έχω να πω κάτι. Ο Carlos και η Augustina χόρευαν την επόμενη που εμείς φύγαμε, αλλά τους έχω δει και ξαναδεί αλλού, οπότε δεν μου έλειψε που δεν τους είδα. Οι άλλοι, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Είδαμε απλά ωραίους χορούς.  

 

Παρά τα όσα συνέβησαν η σούμα είναι θετική. Είχαμε ωραία παρέα, βολτάραμε σε ωραία μέρη, χορέψαμε, γνωρίσαμε ανθρώπους, φάγαμε και ήπιαμε καλά και ήταν τόσο όσο.

Η Κική με τις ζέστες ζορίζεται σαν και εμένα. Άρχισε να κοιτάει για μιλόνγκες στον Αρκτικό Κύκλο!

Είμαι περίεργος να δω σε ποια χώρα του κόσμου θα βρεθώ στην επόμενη.