Θεσσαλονίκη - Κολάσιν
Αυτό ήταν ένα ταξίδι που είχε ως πρώτο σταθμό ένα μοναδικό τάνγκο event στο Kolašin (Κολάσιν) που συζητούσαμε όλη την χρονιά ότι θα πάμε και επίσης δεδομένη ήταν η ημερομηνία επιστροφής. Από κει και πέρα όλα ήταν ανοιχτά, πάμε και όπου βγει, δηλαδή.
Εγώ, εν τω μεταξύ, εγώ έχω περάσει σχεδόν 16 μήνες στο εργαστήριο μετατρέποντας ένα βανάκι σε αυτοκινούμενο τροχόσπιτο. Για να μπορέσω να το έχω ΑΠΟΛΥΤΩΣ έτοιμο, ώστε να μην καταλήξει το ταξίδι τραγωδία, έχω ¨ματώσει¨.
Έπρεπε να λειτουργούν όλα άψογα και τίποτα τεχνικό να μην μας χαλάσει την ¨ζαχαρένια¨.
Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση λοιπόν, πρόλαβα να το τελειώσω και πέρασε με επιτυχία την επιτροπή του Υπουργείου αλλάζοντας χρήση από ΙΧ, σε ΙΧ Αυτοκινούμενο Τροχόσπιτο, ώστε να είμαι νόμιμος σε όλα. (δες εδώ τα σχετικά με την κατασκευή του).
Αυτό που δεν πρόλαβα να κάνω όπως ήθελα όμως, ήταν να πάω για καμιά βδομάδα σε πραγματικές συνθήκες ταξιδιού, ώστε να δω την λειτουργικότητά του και να διαπιστώσω προβλήματα ή βλάβες. Και ΦΥΣΙΚΑ κάτι έτυχε που κλήθηκα να αυτοσχεδιάσω για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Αλλά εγώ για αυτά ζω, οπότε…
Καθώς λοιπόν, ήταν ένα ταξίδι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο ήξερε η Κική μέχρι τότε, όλη την οργάνωση για το τι θα έπρεπε να έχουμε μαζί μας στο βαν την είχα αναλάβει εγώ. Έτσι, για μήνες ολόκληρους πριν την αναχώρηση έγραφα λίστες, κατεβατά ολόκληρα με το τι θα φορτώναμε. Από το τι ποτήρια και πόσο χαρτί τουαλέτας θα έχουμε, μέχρι να βρεθούμε σε αγορά, μέχρι τι πετσέτες και παπούτσια θα πάρουμε μαζί μας ώστε να αντιμετωπίσουμε όλες τις συνθήκες. Ο χώρος στο βαν, βλέπεις, είναι περιορισμένος οπότε θα έπρεπε να γίνουν θυσίες σε αξεσουάρ και άλλα είδη. Βέβαια, απ΄ ότι αποδείχθηκε εκ των υστέρων, το ¨έσφιξα¨ πολύ το πράμα και αναγκαστήκαμε να κάνουμε αγορές στην πορεία, αλλά θα τα μάθετε στην ώρα τους αυτά.
Άντε, καλή ανάγνωση!
Το σχέδιο λοιπόν, ήταν να είμαι στο τιμόνι 250 με 350χλμ / μέρα, αφού εκείνη δεν ήταν έτοιμη να οδηγήσει φορτηγάκι. Έτσι, καθώς το ταξίδι που κάναμε την προηγούμενη φορά είχε διάρκεια 14ώρες (!) είπαμε να το πιάσουμε νωρίς 06:30 και να το ¨σπάσουμε¨ με έναν υπνάκο στον δρόμο. Πιστέψαμε (αφελώς), ότι αφού έχουμε ξανακάνει την διαδρομή, αυτήν την φορά θα είμαστε πιο γρήγοροι.
21/7 με την αυγούλα, ξεκινήσαμε από Θεσσαλονίκη και φτάσαμε γρήγορα Β. Μακεδονία, όπου για ακόμα μια φορά διαπιστώσαμε από Ελλάδα μεριά βρωμιά και εγκατάλειψη και από την άλλη καθαρά και οργανωμένα. Όλα καλά λοιπόν, νιώθω την σταθερότητα που υπάρχει στο κράτος και έχω εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση ότι δεν κάνει σπατάλες.
Στις πλαγιές γύρω από το φυλάκιο της Βόρειας Μακεδονίας υπάρχει εκσκαφική δραστηριότητα, σαν να ανοίγουν δρόμους επάνω στα βουνά! Μου φαίνεται παράξενο αλλά συνεχίζουμε. Διασχίζουμε γρήγορα την μικρή αυτή χώρα με τα πολλά και ακριβά διόδια. Αυτό με κάνει να νιώθω λίγο σαν να είμαι Ελλάδα.
Περνάμε στο Κόσσοβο νωρίς και μας υποδέχεται ο δρόμος με τις τεράστιες γέφυρες στο Kačanik (Κατσανίκ) που τώρα είναι έτοιμος και περνάμε από πάνω (δείτε εδώ από το προηγούμενο ταξίδι το 2018, την φάση κατασκευής του). Κερδίζουμε πολύ χρόνο, αλλά η διαδρομή δεν είναι τόσο όμορφη όσο η άλλη που είχαμε κάνει.
Χανόμαστε πάλι πριν βγούμε στην τελική ευθεία που μας πάει στα σύνορα με το Μαυροβούνιο, αλλά δεν το βάζουμε κάτω!
Πόσο πιο στραβά να πάρει ρε φίλε;
Όταν πια βγάζουμε άκρη, περνάμε τον έλεγχο του Κοσσόβου και πριν από το φυλάκιο του Μαυροβουνίου, ακριβώς μέσα στην διεθνή περιοχή τους (ούτε Κόσοβο ούτε Μαυροβούνιο), έχουμε γίνει κουδούνια από τα στροφηλίκια και ρίχνουμε ένα τέλειο υπνάκο!
Φαίνεται πολύ ανηφορικό αλλά δεν είναι. Πρόκειται για αδιέξοδο που δεν χρησιμοποιείται και έτσι αράξαμε εμείς για σούπερ υπνάκο σε τέλεια θερμοκρασία και ησυχία!
Δύο ώρες μετά, περνάμε το φυλάκιο Μαυροβουνίου με διαβατήρια, για να μην έχουμε τα προβλήματα της προηγούμενης φοράς που προσπαθούσε να βγάλει προβληματική την ταυτότητα για να πάρει χαρτζιλίκι και φτάνουμε πια στο Κολάσιν (Kolašin), συνολικά δωδεκάμιση ώρες από τότε που ξεκινήσαμε. Είμαστε κατενθουσιασμένοι με την άνεση που ταξιδέψαμε και αράζουμε στο αγαπημένο μας μπαράκι για ένα κρασί, αδιαφορώντας για τον νέο και αγενέστατο σερβιτόρο.
Την επόμενη το πρωί καφεδάκι στην ¨Φωλιά¨ και κουβεντούλα για το τι θα κάνουμε.
Εδώ αράξαμε όλες τις μέρες. Δίπλα στην πλατεία του χωριού, αλλά με ασφάλεια και ησυχία. Περιέργως, εδώ δεν βλέπεις κομπλεξικά πιτσιρίκια που κυκλοφορούν με παπάκια χωρίς εξάτμιση και βρίζουν αισχρά τους φίλους τους γιατί είναι cool! Ίσως, τα παιδιά παίρνουν όση αγάπη χρειάζονται μεγαλώνοντας μέσα στην οικογένεια και δεν έχουν λόγο να προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή με αυτόν τον τρόπο.
Μεγάλη κατασκευαστική πρόκληση για εμένα, ήταν και να μπορεί το βανάκι να υποστηρίξει ένα τανγκοζεύγαρο. Όχι μόνο, δηλαδή, θα έπρεπε να έχει αποθηκευτικό χώρο για παπούτσια, πουκάμισα, παντελόνια κλπ, αλλά και κάποια άλλα εργαλεία και αξεσουάρ, όπως καλό καθρέφτη και φωτισμό για μακιγιάζ, καθρέφτη ολόσωμο, σίδερο να πατάμε τα ρούχα (ναι, σίδερο, αλλά και αυτό στην ώρα του).
Για την Κική αυτό το setup αποδείχθηκε ιδιαίτερα λειτουργικό. Πολύ σύντομα είμασταν έτοιμοι να μοιραστούμε την συγκίνηση που μπορεί να προσφέρει αυτή η βαθιά σωματική και πνευματική επικοινωνία που προσφέρει το τάνγκο.
Από Βόρεια Ελλάδα ο κόσμος εδώ είναι αρκετός. Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας και μπαίνει μπρος ο πρώτος κανόνας. Παίρνουμε για χορό τις ντάμες μας ώστε οι ξένοι καβαλιέροι να δούνε ότι είναι καλές και να τις διαλέξουν. Αυτό μπορεί να σου φαίνεται παράξενο τώρα, δηλαδή το να ¨προωθείς¨ το κορίτσι σου σε άλλη αγκαλιά, αλλά είναι επειδή δεν έχεις καταλάβει πως λειτουργεί όλο αυτό. Σκέψου ότι σε λίγο θα βρίσκομαι στην αγκαλιά μιας υπέροχης ντάμας, οπότε πρέπει κάπως να κρατιούνται οι ισορροπίες. Αν ζηλεύεις που μπορεί να νιώθει υπέροχα σε μια άλλη αγκαλιά, άστο, το τάνγκο δεν είναι για εσένα. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, άστο γενικά, γιατί έχω παρατηρήσει ότι όσοι ζηλεύουν δεν μπορούν να ευχαριστηθούν τίποτα, είναι μέσα στην σύγκριση και την μιζέρια για το ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι, ομορφότεροι, ικανότεροι, πλουσιότεροι, συμπαθητικότεροι, περιζήτητοι και έναν σκασμό άλλα που δεν έχουν αυτοί ή νομίζουν ότι δεν έχουν και τελικά κάνουν την ζωή τους και την ζωή αυτών που είναι δίπλα τους κόλαση.
Στο event, λοιπόν, όλα ήταν πολύ καλά προετοιμασμένα και η μουσική είναι καλή. Χορεύω όσο θέλω (λίγο συνήθως), αλλά με πολύ καλές ντάμες και αυτό που μένει είναι μια όμορφη και φιλόξενη κοινότητα όπου όλοι χόρευαν με όλους, χωρίς ¨κλίκες¨, όπως ακριβώς και την προηγούμενη φορά.
Αυτό που διαπιστώσαμε διαφορετικό, είναι ότι ο κόσμος ήταν λιγότερος και νεαρότερος. Επίσης, οι ψυχαγωγικές δραστηριότητες ήταν για νέους.
Έχουμε την υποψία ότι έπεσε ¨πόρτα¨ στις ηλικίες μας. Γενικά όμως περάσαμε καλά και εμείς και οι φίλοι μας που είχαν έρθει για πρώτη φορά.
Για την περιοχή διαπιστώσαμε ότι πήραν τα γλυπτά – συνθέσεις από την πλατεία και τα σκόρπισαν σε άλλα μέρη.
Επίσης, η ανάπτυξη στο χιονοδρομικό κέντρο είναι απίστευτη!
Γαμήσανε το περιβάλλον για ξενοδοχεία, parking και δρόμους. Είναι λυπηρό να βλέπεις όλα αυτά να καταστρέφονται ανταποδίδοντας χρήμα που οι άνθρωποι νομίζουν ότι θα κάνει την ζωή τους καλύτερη.
Εδώ κάποτε ήταν δάσος.
Όταν πια γυρίσαμε, η Κική κατάλαβε ότι είχα λίγη ώρα ζωής από την πείνα και μου έφτιαξε κάτι στα γρήγορα.
Από τα πρώτα μας μαγειρέματα. Μια ωραία μακαρονάδα με κιμά και χωριάτικη σαλάτα.
Σε αυτήν την μεσημεριανή milonga το κλίμα ήταν πολύ ωραίο, όπως πολύ καλός ήταν και ο ήχος. Εγώ χόρεψα μόνο δύο τάντες αλλά το ευχαριστήθηκα.
Αργότερα που τελειώσαμε με τους χορούς, κάναμε το ντουζάκι μας και είπα να δοκιμάσω μια ιδέα που είχα για απλώστρα ώστε να στεγνώνω την κουρτίνα της ντουζιέρας. Δεν είναι όμως πρακτικό γιατί πρέπει να καθαρίζω όλο το πλάι του βαν για να μην την λερώνει. Λίγους μήνες μετά την βελτίωσα βάζοντας βραχίονες ώστε να την κρατάει σε κάποια απόσταση, αλλά και πάλι, ενώ λειτουργούσε μια χαρά με άπνοια, όταν φυσούσε λίγο ακουμπούσε πάλι στα πλαϊνά και γινόταν χάλια, οπότε…. Τελικά σήμερα που έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος και άπειρα ντουζάκια, απλά σκουπίζω τα πολλά νερά με το σφουγγάρι και στεγνώνει πολύ γρήγορα, οπότε δεν χρειάζομαι απλώστρα. Τον χειμώνα στεγνώνει ακόμα πιο γρήγορα όταν δουλεύει η θέρμανση.
Γενικότερα από την περιοχή η εντύπωση δεν ήταν σαν την προηγούμενη φορά. Το Restoran RAJ, δίπλα στο ποτάμι, που πήγαμε με φίλους, τώρα ήταν βρώμικο, τα φαγητά μέτρια και η εξυπηρέτηση κακή. Την επόμενη μέρα πάμε σε Biogradska Gora (εθνικός δρυμός), μήπως και κάνουμε καμιά βουτιά στην λίμνη, αλλά… μάλλον πολύς κόσμος είχε την ίδια ιδέα! Εμείς με το van μπλοκάραμε στον δρόμο και ζοριστήκαμε πολύ να παρκάρουμε, μου βγήκε ξινή η ιδέα.
Οι τιμές ελαφρά ανεβασμένες σε σχέση με πριν 5 χρόνια, αλλά και πάλι πολύ καλές.
Η αίσθηση λοιπόν δεν είναι σαν την προηγούμενη φορά ή μας τραβάει αλλού το ταξίδι που έχουμε μπροστά μας και λίγες μέρες μετά αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε για προς τα πάνω. Ρίχνουμε μερικούς τελευταίους χορούς, κοιμόμαστε υπέροχα την τελευταία νύχτα και την επόμενη το πρωί μένουμε από μπαταρία! Μιλάμε για μια μπαταρία ¨μαμά¨, μπαταρία, δηλαδή, έξι χρονών που συνόδευε το αυτοκίνητο από το εργοστάσιο. Ο πωλητής στην Γερμανία μου είχε πει ότι θα με βγάλει άνετα Ελλάδα, αλλά θα πρέπει να την αλλάξω εκεί. Από τότε είχαν περάσει ενάμιση χρόνια στην φάση μετατροπής και σκέφτηκα ότι θα την πάω όσο πάει. Δυο τρεις μέρες πριν, λοιπόν, μου έκανε κάτι χαζά, αλλά δεν περίμενα ότι θα με άφηνε τόσο ξαφνικά! Όσο ρεύμα και να της έδινα από την μπαταρία του ¨σπιτιού¨, αυτή δεν καταλάβαινε τίποτα, οπότε…
Ο ιδιοκτήτης από το μπαράκι Ναπολεόν προθυμοποιήθηκε να μας πάει σε έναν γνωστό του (μας είπε ότι είναι ο μοναδικός στην περιοχή), που εμπορευόταν μπαταρίες. Είχε μόνο μία μάρκα, αλλά ακριβώς τον τύπο της μπαταρίας που χρειαζόμουν σε τιμή 120Ε.
Ο νεαρός υπάλληλος που τρέμανε τα χέρια του, όμως, στην προσπάθειά του να την αλλάξει προκάλεσε σπινθηρισμό και αναγκάστηκα να του πάρω τα εργαλεία για να συνεχίσω μόνος μου. Όλα πήγαν καλά, ή έτσι νόμιζα τότε και γρήγορα είμασταν στον δρόμο χαρούμενοι που βρέθηκε λύση τόσο εύκολα, γρήγορα και σε καλή τιμή.
Σιγά μην δεν παθαίναμε τίποτα λοιπόν!
Αλλά είχαμε όλο το ταξίδι μπροστά μας και αυτό δεν στάθηκε ικανό να μας χαλάσει την διάθεση.
Συνεχίζεται.
