Tangoτάξιδο στο Κολάσιν (Μοντενένγκρο) 2018

Την Παρασκευή 3/8 κατά τις 09:30 ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για ένα οκταήμερο τανγκοτάξιδο στο summertangocamp του Μοντενέγκρο που περιμέναμε μήνες. Δεν πρόκειται για ένα απλό ταξιδιωτικό κείμενο σε έναν διάσημο τανγκοπροορισμό. Είναι μια ιστορία με πολύ προετοιμασία, αγωνία αν θα φτάσουμε, αν θα αντέξει το σώμα τόσο χορό και αν τελικά, θα βρούμε τον δρόμο τις επιστροφής.

Το Kolašin (Κολάσιν), βρίσκεται στο Μαυροβούνιο σε λιγότερα από 550 κμ. Διαλέξαμε την συντομότερη διαδρομή, παρόλο ότι θα διασχίζαμε δύο χώρες (FYROM και Κόσοβο) και αποδείχτηκε σοφή επιλογή, αφού, αν τα 540κμ απόστασης τα κάναμε σε 14 ώρες! (ναι, δεκατέσσερις), διασχίζοντας οργανωμένα κράτη, φανταστείτε τι θα γινόταν αν διαλέγαμε την διαδρομή από Αλβανία (+100κμ).

Παρασκευή ξυπνάμε κατά τις 07:00 πίνουμε καφεδάκι και πέφτουμε με τα μούτρα στο τσεκάρισμα της λίστας για εκατοστή φορά. Το θέμα δεν είναι ΑΝ θα ξεχάσουμε, αλλά ΤΙ θα ξεχάσουμε. Δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά όμως και σε δύο ώρες είμαστε στον δρόμο. Διασκεδάζω την ανησυχία της Κικής για το πότε θα φτάσουμε, λέγοντάς της 12 το βράδυ. Τότε, έκανα πλακίτσα, αλλά μετά…

Σύντομα είμαστε μποτιλιαρισμένοι στους Ευζώνους. Βρωμιά και δυσωδία παντού. Στην πλευρά της ΠΓΔΜ τα πράγματα είναι καλύτερα. Ένας παππούλης μάλιστα, είναι με την σκούπα στο χέρι και μαζεύει αυτά που κάποιοι ξέχασαν να πετάξουν στην Ελληνική πλευρά. Ακούμε τάνγκο και προσπαθούμε να σκεφτόμαστε το Κολάσιν, θα φτάσουμε νωρίς και θα πάμε κατ΄ευθείαν για χορό. Οι δρόμοι στην γειτονική χώρα είναι φτιαγμένοι από τον ¨Άκτωρα¨ αλά ¨Greek way¨, αλλά δεν έχουν τα προβλήματα που έχουν οι δικοί μας. Τα καύσιμα φθηνότερα, αφού η ισοτιμία είναι 1:61, αλλά στο πρώτο γέμισμα μας ¨τσιμπάνε¨ στα 63 (περίπου).

13:50 μπαίνουμε Σκόπια και αποφασίζουμε να τα κάνουμε μια γύρα αφού νιώθουμε άνετα με τον χρόνο. Από Ελλάδα έχουμε πάρει χυμούς και ένας από αυτούς μου προκαλεί εντερικά προβλήματα. Είναι τότε που βρισκόμαστε σε μποτιλιάρισμα στα σύνορα με το Κόσοβο και αποφασίζω να περάσω με τα πόδια. Η κοπέλα στο φυλάκιο καταλαβαίνει το επείγον του πράγματος. Μου λέει ότι δεν υπάρχει τουαλέτα για το κοινό και αν θέλω να εξυπηρετηθώ από τα διπλανά μαγαζιά.  Μιλάμε για κάτι απίστευτα άθλια παραπήγματα που αν πιάσεις χερούλι καλύτερα να κόψεις το χέρι σου. Εγώ που μπήκα εκεί μέσα κανονικά θα έπρεπε να με πυρπολήσουν μετά!

Όταν γυρνάω η Κική μου λέει ότι η πράσινη κάρτα δεν ισχύει στην χώρα τους και πρέπει να πληρώσουμε 15Ε.

Η πρώτη κακή εντύπωση όμως, σύντομα θα αντικατασταθεί από το δέος της καινούριας γέφυρας που ετοιμάζουν στο Kačanik (Κατσανίκ). Μιλάμε για πολλά χιλιόμετρα με πολύ μεγάλο ύψος και τεράστια πέλματα μέσα στην κοίτη του ποταμού.

Από δω και πέρα τα GPS παίρνουν φωτιά, μαζί και τα μυαλά μας. 18:45 έξω από την Πρίστινα μπαίνουμε σε ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ μποτιλιάρισμα και χάνουμε εντελώς τον προσανατολισμό μας (όσοι με γνωρίζουν το θεωρούν απολύτως αναμενόμενο). Πινακίδες γιοκ, πάμε όπου νάναι με βοηθό τον ήλιο και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη για μια σχετικά σωστή κατεύθυνση. Αποτυγχάνουμε παταγωδώς και χάνουμε κανένα δίωρο στα πήγαινε – έλα και ¨στην κυκλική διασταύρωση στρίψτε δεξιά στην πρώτη έξοδο….. τώρα κάντε αναστροφή¨, κλπ.  Όμως, είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να μας ξανασυμβεί κάτι τέτοιο αφού τώρα θα προσέχουμε διπλά. Έξω από την Peja (Πέγια) και λίγο πριν τα σύνορα με το Μοντενέγκρο, το ένα μας GPS μας λέει να πάμε δεξιά και το άλλο αριστερά.  Τραβάω βορειοδυτικά για τα βουνά Rugova (Ρουγκόβα). Δύο ώρες αργότερα τίποτα δεν με σταματά, αφού βρίσκομαι λίγο πριν από τα σύνορα, όπως με διαβεβαιώνει ο χάρτης τους gps.

Σύντομα, σε υψόμετρο 2200μ, η άσφαλτος διακόπτεται και ξεκινάει χωματόδρομος!

Πλησιάζω κάτι τύπους που καπνίζουν χωνάκια και φαίνονται καλά παιδιά, αλλά αδιαφορούν όταν τους ρωτάω αν πηγαίνω καλά για Μοντενέγκρο. Νομίζω ότι είδα και ένα σήκωμα του χείλους, κάτι σαν ειρωνικό μειδίαμα, ή το τέλος μιας περιπετειώδους ζωής.

Έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και κάνει κρύο. Τα GPS μας δείχνουν ότι νάνε, δεν μπορούμε να βρούμε άνθρωπο να μας βοηθήσει, για κάποιο λόγο δεν έχουμε τηλέφωνα και οι  πινακίδες μας ενημερώνουν ότι στην περιοχή κυκλοφορούν αρκούδες! Τότε υποψιάζομαι ότι κάτι δεν πήγε καλά.

Οι επιλογές μου είναι: ή μπροστά και περιπέτεια με χωματόδρομο, παράνομη είσοδο στην χώρα και αρκούδες ή πίσω, ολόκληροι, νόμιμοι και καθυστερημένοι. Η Κική είδε στα μάτια μου την όρεξη για περιπέτεια και ξεκαθάρισε την θέση της ¨ούτε να το διανοηθείς!¨. Έτσι απλά, γυρίσαμε πίσω.

Το ακριβό Nokia Lumia, καμάρι της Microsoft (τρομάρα της), με τα δύο gps, μπαίνει στο ντουλαπάκι και την θέση του παίρνει το απλό Android, με το δωρεάν GPS, καλούμενο στο εξής ¨ξυνή¨, λόγο ύφους φωνής.
Η ¨ξυνή¨, λοιπόν, μας βγάζει κατευθείαν στον σωστό δρόμο και σε μια ωρίτσα είμαστε στο φυλάκιο του Μοντενέγκρο, όπου σε ένα Αγγελοπουλικό τοπίο, μας έχουν στην άκρη επιμένοντας για διαβατήριο (που δεν έχουμε μαζί μας) και κοιτάνε τις ταυτότητές μας με επιφύλαξη. ¨Τι πάτε να κάνετε, πόσο θα μείνετε, Α! είστε χορευτές τάνγκο ε? και γιατί δεν πήγατε από την αρχή στο φεστιβάλ?¨, κλπ.

23:59 παρκάρουμε μπροστά στον ξενώνα που είχαμε κλείσει μέσο Booking, αφού στο ARBNB, η ίδια ιδιοκτήτης, παρόλη την διαθεσιμότητα που δήλωνε, μας απάντησε αρνητικά για την φιλοξενία! Το δωμάτιο συμπαθητικό αλλά μια κρυάδα μας ήρθε όταν πίσω από την πόρτα βλέπουμε ενημερωτικό με τιμή 12Ε (εμείς κλείσαμε με 30Ε). Ο ύπνος όμως ήταν ακαριαίος! Είδα ότι είμαι νούφαρο και με παίρνει το ρεύμα. Κάποια στιγμή κάθισε πάνω μου μια τσίχλα και μου είπε ότι εκείνο το αστέρι έχει γεύση σοκολάτας. Ήξερα για γεύση βανίλιας και μου φάνηκε παράξενο!

Πολύ παράξενος ήταν και ο θόρυβος που έκανε το ψυγειάκι. Ένα γουργουρητό σαν μια απόκοσμη γλώσσα για να επικοινωνήσει μαζί μας, κάτι που έμοιαζε με ροχαλητό χορτασμένης από έρωτα γυναίκας ή τα έντερά μου αν βάλεις το αυτί στην κοιλιά μου. Στην αρχή νόμιζα ότι άκουγα τον εσωτερικό μου κόσμο, όταν δεν μαλώνουν ο δωδεκαδάκτυλος με το συκώτι.

Την επόμενη μέρα ξυπνάμε νωρίς και πάμε κατ΄ ευθείαν να οργανωθούμε. Το κοντινότερο (και ομορφότερο) καφέ είναι το Napoleon, στα 50μ, και ακριβώς απέναντι το σχολείο, όπου  γίνονται οι μιλόνγκες και τα μαθήματα.

Κάνουμε μια αναγνωριστική βόλτα, παίρνουμε το πρόγραμμα με τις δράσεις και πάμε στο χιονοδρομικό όπου θα γίνει η απογευματινή μιλόνγκα.

Συναντάμε την Τάμυ, την Φούλα, τον Γιάννη, την Εύη, την Σαμπρίνα και τον Γιάννη που έχουν έρθει από Ελλάδα. Γρήγορα γνωρίζουμε κόσμο απ΄ όλη την περιοχή και γύρω χώρες.
Η Κική πεζοπορία στο βουνό και λίγο πριν πάθω ηλίαση φεύγουμε. Μια όμορφη χώρα μας περιμένει να την γνωρίσουμε, αλλά πρώτα ύπνο!

Το βραδάκι είναι δροσερό αφού η θερμοκρασία παίζει μεταξύ 15 και 25 βαθμούς. Βάζουμε τα καλά μας, πάμε πλατεία για λουκουμάδες (χωρίς μέλι είναι χάλια) και μετά για την πρώτη μιλόνγκα.

Στην είσοδο μας υποδέχονται δύο κοπέλες της διοργάνωσης, σκάμε από 30Ε και περνάμε μέσα. Έχει κι΄ όλας πολύ κόσμο που χορεύει. Η πίστα είναι καλυμμένη με μουσαμά και αντιαισθητική κολλητική ταινία συσκευασίας ενώνει τα κομμάτια μεταξύ τους, πράγμα που μου κάνει πολύ κακή εντύπωση. Η μουσική, επίσης, δεν μου αρέσει, αλλά ελπίζω σε κάτι καλύτερο αργότερα. Όταν αυτό το καλύτερο έρχεται, προσπαθώ να χορέψω με την Κική αλλά η μικρή μου εμπειρία δεν με αφήνει να το ευχαριστηθώ μέσα σε τόσο πολύ κόσμο. Νιώθω συγκρουόμενο. Ακουμπάμε συνέχεια μεταξύ μας και ενώ κάποιοι μου χαμογελάνε όταν με σκουντάνε ή μου κλείνουν τον δρόμο, οι περισσότεροι αδιαφορούν. Είμαι εκνευρισμένος και ειδικά με τον τύπο που δίνει το ένα πίσω από το άλλο τα βολέος στην ντάμα του. Και εσύ κυρά μου, πως τα σηκώνεις έτσι τα ποδάρια σου μέσα σε τόσο κόσμο?

Πέρασε λίγο η ώρα και ένιωσα καλύτερα. Ο μουσαμάς, τελικά, δεν ήταν κακός και η αίσθηση που είχα στο πάτημα ήταν καλή (ή τον συνήθισα?).  Η Ανιές από την Σερβία στάθηκε μπροστά μου χαμογελώντας, σαν να το κατάλαβε. Όμως στο τρίτο τραγούδι της τάντας το ¨μεγάλο¨ βήμα της τιμωρήθηκε με ένα δυνατό χτύπημα από την ντάμα πίσω της. Τόσο δυνατό που με έσφιξε με όλη της την δύναμη και έμεινε για λίγο ακίνητη μέχρι να ξαναχτυπήσει η καρδιά της. Την ρωτάω συνέχεια αν θέλει να σταματήσουμε αλλά μου γνέφει όχι. Εγώ όμως ίσα που περπατάω μέχρι να βγάλω το τραγούδι, σαν να χτύπησα εγώ. Το πρώτο αυτό βράδυ δεν ξαναχόρεψα, αλλά ανακαλύψαμε ότι το καφέ που είχαμε πάει το πρωί και μας άρεσε πολύ, είναι πολύ ωραίο και το βράδυ σαν μπαράκι!

Το ψυγείο συνέχιζε το λυπητερό του τραγούδι. Κάθε τόσο ο επιθανάτιος ρόγχος του με τάραζε!

Την επόμενη το πρωί καφεδάκι, παιχνίδι με το υπέροχο γατί που μου ποζάρει, βόλτα στην περιοχή και μάθημα τεχνικής ανδρών.

Μετά από μιάμιση ώρα γύρους έχω πάρει μυαλό και πόδια στα ¨χέρια¨ και πάω καρφί για τα κρεβάτι μου! Το κλίμα είναι τέλειο. Όταν σηκώθηκα ήταν ώρα για μιλόγκα. Πάω ¨κουμπωμένος¨ και δεν μου βγαίνει. Προτιμώ να κάτσω στην γωνιά μου και να παρατηρώ. Τελικά δεν αντέχω, χορεύω λίγο και επειδή είναι καλό δεν ρισκάρω να το χαλάσω. Μια τάντα και τέλος για απόψε. Δόξα τον θεό, είμαστε ζωντανοί!

Η Δευτέρα μας βρίσκει να κάνουμε βόλτες στον Biogradska Gora (εθνικός δρυμός).

Πληρώνουμε τρία ευρώ/άτομο για την είσοδο. Δεν λέω…, ωραίο μέρος αλλά αν κόβαμε εισιτήριο στον Όλυμπο θα έπρεπε να ήταν γύρω στο χιλιάρικο.

Ο πρώτος άνθρωπος που γνωρίζουμε είναι ο Stefan από την Γερμανία. Καθόμαστε δίπλα του στο παγκάκι. Του προσφέρω από την εξαιρετική τυρόπιτα που πήραμε στο Κολάσιν και την δέχεται ευχάριστα. Μας μιλάει για την ζωή του ταξιδεύοντας με το ποδήλατο από την Γερμανία στην Τουρκία και μας ζητάει πληροφορίες για την Ελλάδα. Του προτείνω να πάει στον εθνικό δρυμό Βίκου – Αώου.

Αργότερα λέμε να νοικιάσουμε βαρκούλα και να πάμε την λίμνη κουπί, αλλά πριν από αυτό αποφασίζουμε να περπατήσουμε λίγο.

Μετά από δύο ώρες που την φέραμε τελικά γύρα με τα πόδια, το μόνο που θέλουμε είναι να πάμε να οριζοντιωθούμε κανένα διωράκι, αφού το απόγευμα έχει μάθημα milonga. Τελικά, το μάθημα στο μεσαίο επίπεδο καλό, αλλά το γόνατο διαμαρτύρεται και δεν βγάζω το επόμενο που είναι για προχωρημένους.

Πάω για καφέ στην αυλή του σπιτιού, αλλά μια ώρα μετά νιώθω το σώμα μου ελαφρώς διαλυμένο και σκέφτομαι ότι αν πάω και milonga το βράδυ, την επόμενη η Κική θα με κουβαλάει!

Έτσι αγαπητοί μου η μέρα έκλεισε με γευσιγνωσία τοπικής παραδοσιακής κουζίνας στο Vodenica Watermill (νερόμυλο).

Πίνουμε κρασί, τρώμε kacamak (πουρές πατάτας με κασέρι και βούτυρο), αρνί φούρνου και σαλάτα εποχής (ντομάτα, λάχανο, αγγούρι). Ευτυχώς που παίρνουμε μια μερίδα από το καθένα. Πληρώνουμε 20Ε και φεύγουμε κάπως ¨βαριά¨.

Η Τρίτη λέει στο πρόγραμμα body work στο δάσος. Είμαστε εκεί στην ώρα μας μαζί με καμιά 30αριά ακόμα να μπαίνουμε σε mind trip σύμφωνα με τις οδηγίες του εκπαιδευτή μας. Ζωώδης κραυγές, ελεύθερη κίνηση με eye contact και μετάδοση συναισθημάτων, ταχύτητα στην αναγνώριση, επιλογή και ευγένεια. Μας ζητιέται να αφήσουμε το βλέμμα μας να κινηθεί στον χώρο και να αφήσει ελεύθερα να δεχτεί το μήνυμα από τους άλλους. Το βλέμμα μου πέφτει επάνω στον απέναντί μου, έναν νεαρό που με κοιτάει επίμονα και μου χαμογελάει. Είναι τόσο έντονο που παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και πέφτω σε άλλον δίπλα του που μου κάνει το ίδιο. Τι διάλο?, σκέφτομαι, έχω πέραση λέμε! Λίγο πριν το τέλος μας ζητάει να σταθούμε απέναντι από ένα τυχαίο πρόσωπο και να παραμείνουμε με το βλέμμα καρφωμένο επάνω του κάνοντας επαφή με τα συναισθήματά μας. Μπροστά μου έχω την τοπική δασκάλα του τάνγκο που φαίνεται αποφασισμένη. Την ρωτάω τι νιώθει και μου λέει ότι είναι ήρεμη. Μου ζητάει να κλείσω τα μάτια και να κάνω επαφή. Ένα λεπτό μετά από τα μάτια της τρέχουν δάκρυα. Δεν αντέχει και φεύγει, κάθεται στην ρίζα ενός δένδρου και κλαίει γοερά. Κοιτάω τον εκπαιδευτή μας και μου κάνει νόημα να την αφήσω. Έχω τόση ενέργεια που τρέμουν τα πόδια μου. Η διπλανή μου, μου λέει να την επιστρέψω στην γη. Ξαπλώνω και νιώθω να βουλιάζω, σαν να με καταπίνει το χώμα. Σε δέκα λεπτά είμαι ¨καινούριος¨. Φοβερή εμπειρία αλλά θα έπρεπε να λέγεται mind work!

Δεν ξέρω αν έφταιγε όλο αυτό, αλλά στο μάθημα vals που ακολούθησε μπέρδευα τα μπούτια μου και στο τέλος τα παράτησα. Το απόγευμα μας κάλεσαν για milonga στην πλατεία του χωριού.

Σορτσάκια και αθλητικά ανακατεμένα με επίσημα νυχτερινά έκαναν μια παράξενη εικόνα. Η DJ παίζει την καλύτερη μουσική που έχει ακουστεί μέχρι τώρα. Η pizza Capri που ακολούθησε εξαιρετική, όπως και τα κρασάκια μας στον Napoleon. Η βραδινή milonga έχει αντίστοιχη μουσική με την πλατεία! Χορεύω λίγο, αλλά το φχαριστιέμαι πολύ. Ίσως αρχίζω να εξοικειώνομαι με το να χορεύω μέσα στο πλήθος.

Η Τετάρτη το πρωί μας βρίσκει πάλι στο Vodenica να τρώμε ομελέτα με τυριά. Πρέπει να είχε 5-6 αυγά και μισό κιλό κασέρι η κάθε μία. Θα χοροπηδάω όλη μέρα!

Νιώθουμε πολύ ενέργεια και αντί για την καθημερινή τανγκογιόγκα που έχει το πρόγραμμα, πάμε βόλτα στο χωριό.

Από τα μαγαζιά ακούγονται στα σέρβικα τα γνωστά λαικοπόπ που έχουμε και εδώ.

Επισκεπτόμαστε την εκκλησία του αγ. Δημητρίου και μετά practica. Λιώνουμε στις ασκήσεις και ενθουσιαζόμαστε από τις καινούριες φιγούρες που κάνουμε. Τις δουλεύουμε ξανά και ξανά και τραβάμε βίντεο για να τις δείξουμε περήφανοι στους δασκάλους μας όταν γυρίσουμε. Το απόγευμα σερνόμαστε με το ζόρι στα κρεβάτια μας. Όταν ξυπνάμε είναι αργά και δεν έχουμε όρεξη για τίποτα άλλο πέρα από σουλάτσο και κρασάκια. Αυτό κάναμε.
Καταλήξαμε στο δεύτερο παραδοσιακό κτίσμα του χωριού (αχυροκαλύβα), το Savardak Hut, να τρώμε Kacamak (ναι, πάλι), Μeso Νa Σeljački Νack (μοσχαράκι κοκκινιστό), Sopska (σαλάτα εποχής) και πίνουμε τοπικό κόκκινο κρασί Vranack.

Όταν γυρίσαμε, είπαμε να ξαναδούμε τα βίντεο που είχαμε τραβήξει. Δεν ξέρω αν έφταιγε το κρασί και καθάρισε το μυαλό μας αλλά… έχουμε άπειρα χάλια! Σε ένα από αυτά, υπάρχει μια δασκάλα που μας κοιτάει με ύφος ¨τι κάνουν τα βλαμμένα¨ και μας πιάνει νευρικό γέλιο στις δύο τα ξημερώματα. Μας άκουσε όλο το Κολάσην!

Η Πέμπτη είναι η τελευταία μέρα μας στο φεστιβάλ και βγαίνουμε να δούμε τον βοτανικό κήπο, αλλά μάταια. Καταλήγουμε σε χωματόδρομο που μας πάει σε μια αυλή σπιτιού! (πάλι χαθήκαμε?).  Έχουμε όρεξη όμως για χορό και γυρνάμε για practica. Όλοι λείπουν σε πεζοπορία και η αίθουσα είναι δικιά μας. Καθώς είμαστε ήρεμοι και προσγειωμένοι δουλεύουμε μερικές ωρίτσες σύνδεση και βελτίωση σε όσα γνωρίζουμε. Το γόνατό μου όμως διαμαρτύρεται. Νομίζω ότι έχω φτάσει πλέον στα όριά μου και τραβάμε για το Raj, επάνω στον ποταμό Tara, όπου δοκιμάζουμε πιάτο ψητών με εξαιρετικές τηγανητές πατάτες, σαλάτα εποχής και τοπική μπύρα.

Ο μεσημεριανός ύπνος αντίστοιχος με το φαγητό. Ξυπνάμε και πάμε κατ΄ ευθείαν για την τελευταία μας milonga. Είμαι λίγο διστακτικός γιατί δεν θέλω να κλείσει άσχημα και να φύγω κουτσαίνοντας. Επιλέγω (ή με επιλέγουν?) δύο καλές ντάμες και καταλήγουμε στον Napoleon για κρασάκι. Η καλύτερή μου. Αύριο είναι η μέρα επιστροφής αλλά η ευδαιμονία καλύπτει την θλίψη.

Παρασκευή πρωί αποχαιρετάμε με αγκαλιές τους ιδιοκτήτες και ξεκινάμε. Είμαι σίγουρος για το δρόμο, στρίβω αριστερά και μετά από 25χλμ καταλαβαίνω ότι πάμε ανάποδα! Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Χαθήκαμε έξω από το Berane, έξω από την Rozaje, στα σύνορα του Montenegro ο φύλακας δεν με άφηνε να περάσω και αργότερα χαθήκαμε κάπου πριν τους Ευζώνους! Ούτε η ¨ξινή¨ δεν μας έσωσε. Μπορεί βέβαια να μην κάναμε το δεκαπεντάωρο της αρχής, αλλά ένα δεκαωράκι το χτυπήσαμε. Μην με ρωτάτε τι και πως, είναι εκ του φυσικού μου.

Φωτογραφίες από mmilongas

Διαπιστώσεις:
Προωθούν ΜΟΝΟ τα δικά τους προϊόντα και μόνο αν δεν παράγουν κάτι κάνουν εισαγωγή.

Υπάρχει έντονο αίσθημα ασφάλειας. Αφήνουν τσάντες και κινητά παντού λες και δεν υπάρχει κανείς που θα κλέψει. Τα κλειδιά είναι επάνω στις πόρτες και τα αυτοκίνητα ανοιχτά.

Το τσιμέντο βρίσκεται μόνο όπου είναι απαραίτητο.

Τα σπίτια είναι όσο ακριβώς χρειάζονται. Εδώ θα τα χαρακτηρίζαμε ¨μικρά¨.

Ο πόλεμος δεν φαίνεται πουθενά.
Στο Μοντενέγρο η ΕΚΟ καύσιμα είναι παντού!

Η τοπική κοινότητα υποστηρίζει πολύ την διοργάνωση του tango camp. Τους έχουν δώσει χώρους, αυτοκίνητα, προσωπικό, κλπ.

Οι ντάμες κάνουν cabeceo.

Παρκάρουν παντού (πεζοδρόμια, στην μέση του δρόμου, κλπ).

Μιλάνε χαμηλόφωνα, δεν κορνάρουν, τα μαγαζιά παίζουν χαμηλά μουσική (εκτός από ένα) και γενικά δεν είναι φασαριατζήδες.

Η μπυροκοιλιά κάνει θραύση. Αν δεν έχεις δεν είσαι άνδρας!

Οι γυναίκες DJs παίζουν την καλύτερη μουσική.
Τα μαγαζιά τα δουλεύουν νέοι. Δεν είδα ηλικιωμένο να εργάζεται πουθενά. Αντίθετα είδα πολλούς να την βγάζουν αραχτοί σε αυλές.

Δεν βγαίνουν selfi. Ναι, αν θέλετε πιστέψτε το. Εκτός από μια κοπελίτσα που το παίδευε ώρα, τόσες μέρες είδα ελάχιστους ανθρώπους να ποζάρουν.
Θα μου λείψει το ψυγείο.

Η Κική είναι πολύ θαρραλέο κορίτσι. Παρόλο ότι κάτι είχε καταλάβει από άλλες φορές, δέχθηκε να έρθει μαζί μου και δεν ¨τσάκισε¨ ούτε μια φορά όταν με έβλεπε σίγουρο να προχωράω ευθεία και το GPS να φωνάζει ¨κάντε αναστροφή, κάντε αναστροφή¨!

Τι δεν θα βρείτε στο Κολάσιν:

Ποικιλία φαγητού, ποτού, κλπ.

Να φάτε (εκτός πίτσας) μετά τις 22:00

Ανοιχτά μουσεία.

Συνολικά μας στοίχισε 636,4Ε (περιέχονται: 164 καύσιμα, 12 διόδια, 15 κάρτα ασφάλισης στο Κόσοβο) 

Λίστα με τιμές τροφίμων στο Κολάσιν: https://www.numbeo.com/food-prices/in/Kolasin-Montenegro